It's not what's under the Cristmas Tree that counts but who is around it...



Αυτή η ανάρτηση γράφεται με αφορμή το παρακάτω video και είναι αφιερωμένη σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που περνάνε μόνοι τους τις γιορτές...

 

Η ιστορία είναι η εξής:

 

Είναι Χριστούγεννα και ο (χήρος) πατέρας της οικογένειας λαμβάνει διάφορα μηνύματα στον τηλεφωνητή του από τα παιδιά του (3 και το κάθε ένα με τη δική του οικογένεια πια) που του λένε πως τον αγαπάνε αλλά κάτι έγινε/ κάτι κανόνισαν/ κάτι προέκυψε και δεν θα μπορέσουν να περάσουν μαζί του τα Χριστούγεννα φέτος - α και προσθέτουν πως τον αγαπάνε και υπόσχονται πως οπωσδήποτε θα τα καταφέρουν την επόμενη χρονιά.

 

Ο ηλικιωμένος άντρας - εμφανώς λυπημένος - δεν λέει τίποτα και αφού παρακολουθεί από το παράθυρο τους γείτονες να υποδέχονται τους αγαπημένους τους, κάθεται να φάει μόνος του στο γιορτινό τραπέζι μπροστά από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο.

 

Μια, δύο, τρείς χρονιές... η ιστορία επαναλαμβάνεται.

 

Μέχρι που κάποια Χριστούγεννα, τα παιδιά λαμβάνουν τα δυσάρεστα νέα του θανάτου του... όλοι συγκλονίζονται και αμέσως αφήνουν τα πάντα για να τρέξουν πίσω στο πατρικό τους συνειδητοποιώντας πόσο πολύ τον αγαπούσαν και το ότι εκείνος αποτελούσε ένα σημείο αναφοράς για αυτούς...

 

Μόλις μπαίνουν στο σπίτι, τους περιμένει ένα στολισμένο γιορτινό τραπέζι και ενώ τα παιδιά κοιτάζονται με απορία, ο πατέρας της οικογένειας εμφανίζεται και τους λέει απλά "πώς αλλιώς θα μας έφερνα όλους μαζί? ε?"

 

Στη συνέχεια κάθονται στο γιορτινό τραπέζι και τρώνε, γελάνε, διασκεδάζουν... με λίγα λόγια είναι μια οικογένεια!

 

Δείτε το video που έχει τίτλο "Time to Come Home" - Θυμηθείτε να κάνετε full screen και να επιλέξετε τους Αγγλικούς υπότιτλους.
Επίσης, προτείνω να πάρετε και χαρτομάντηλα...

 

 

 

 

Ας μην θεωρούμε τους ανθρώπους μας δεδομένους, μπορεί να μην είναι εδώ του χρόνου...

Ας μην τους βάζουμε μετά από τις δουλείες ή τις υποχρεώσεις μας...

Ας δείχνουμε την αγάπη μας στους δικούς μας χωρίς να τους αναγκάζουμε να "πεθάνουν" ώστε να τραβήξουν την προσοχή μας...

 

και τέλος...

 

Ας ανοίξουμε τα σπίτια μας και την αγκαλιά μας φέτος στους αγαπημένους μας - συγγενείς η μη - αξίζει και τον κόπο, και τον χρόνο και το χρήμα όλη αυτή η υπέροχη φασαρία γύρω από ένα γιορτινό τραπέζι!!!!

 

Φιλιά & Χρόνια Πολλά

Δέσποινα

 

Ιδέα για κέρασμα στο σχολείο!!!

 

 

Η μεγάλη μου αγάπη αποφάσισε πως οι πεταλουδίτσες είναι για πιο μικρά παιδιά και έτσι - τελευταία στιγμή - έπρεπε να αυτοσχεδιάσω ως προς το τι θα κεράσουμε φέτος τους συμμαθητές της.

 

Η ώρα ήταν ήδη 8 το βράδυ και το ένιωθα να μου έρχεται το panic attack in 3, 2, 1...

 

Ευτυχώς που είμαι "μαζώχτρα" πραγμάτων που μου αρέσουν (αλλιώς: υπερκαταναλωτική) και θυμήθηκα πως τις προάλλες είχα αγοράσει κάτι όμορφα σακουλάκια (ναι από το Jumbo πάλι) επειδή μου θύμιζαν την μεγάλη μου αγάπη μια και απεικόνιζαν ένα κοριτσάκι με μεγάλα ματάκια και καστανά μαλλάκια :-)

 

 

Τώρα το θέμα ήταν αν θα δίναμε τα ίδια σακουλάκια και στα αγοράκια. Ευτυχώς είχα παρόμοια σακουλάκια με Χριστουγεννιάτικο Έλατο, οπότε και τα χρησιμοποιήσαμε!

 

 

Τα γέμισα με ζαχαρωτά και έτοιμα! 

 

Γρήγορα, οικονομικά & εντυπωσιακά!!!!

 

  

Φιλιά

Μαμά Δέσποινα