Τον είδατε τον κατηγορούμενο στην παραπάνω φωτογραφία? Κάπως έτσι είμαι και εγώ: ετοιμόλογη, ευρηματική, "up to the point" που λένε αλλα κατα βάση επικριτική. Και παρά το ότι επειδή η κριτική μου συνήθως έρχεται με παρέα το χιούμορ θεωρούμαι πνευματώδης είμαι σίγουρη πως αυτός στον οποίο απευθύνεται η κριτική μου δεν το διασκεδάζει καθόλου - ειδικά αν έχει κάνει κάποιο λάθος για το οποίο νιώθει ήδη άσχημα (και δεν χρειάζεται τη βοήθεια μου για να νιώσει χειρότερα).
Βασικά το μεγαλύτερο μου θέμα είναι πως όσο πιο μεγάλη εκτίμηση έχω σε εναν άνθρωπο ώς προς την εξυπνάδα και τις δυνατότητες του τόσο πιο "σκληρά" αντιδρώ όταν κάνει κάποιο λάθος. Αντίστοιχα όσο πιο μικρές προσδοκίες έχω απο κάποιον τόσο πιο συγκαταβατική συμπεριφορά έχω. Και επίσης, είμαι και ιδιάιτερα σκληρή απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό όταν κάνω ένα λάθος: πρώτα λέω πόσο χαζή ήμουν και μετά το λύνω (ή ταυτόχρονα αν δεν έχω χρόνο).
Η αγαπημένη μου φιλενάδα (και ψυχολόγος by the way) Ματίνα σε μία συζήτηση που είχαμε πάνω σε αυτό το θέμα μου είπε πως είμαι πράγματι επικριτική αλλα όλοι αυτοί που με αγαπάνε το ξέρουνε, το αποδέχονται και "απλά γνωρίζουν πως είναι μια διαδικασία που πρέπει να υπομείνουν προκειμένου να περάσουμε στο επόμενο στάδιο αυτό που τους λέω την αλήθεια και τους βοηθάω να αντιμετωπίσουν την κατάσταση". Αλλά - συνέχισε η καλή μου φιλενάδα - δεν πειράζει τόσο πολύ γιατι όποιος έρχεται σε εμένα ξέρει πως θα τους πώ αυτό που πραγματικά σκέφτομαι και θα τους βοηθήσω να βρούν μια λύση". Bottom line: οι φίλοι μου υπομένουν το πρώτο στάδιο (αυτό που τους "τη λέω") επειδή - και παλί καλά δηλαδή - τους βοηθάω πραγματικά στο δεύτερο στάδιο.
Τέλος πάντων κουτσά-στραβά το θέμα των φίλων το σώζω. Αλλα με τα κορίτσια μου τι γίνεται???
Θα έρχονται σε εμένα όταν χρειάζονται την συμβουλή μου ή ακόμα χειρότερα όταν έχουν κάνει ενα λάθος και δεν ξέρουν πώς να το διορθώσουν ή θα φοβούνται την επικριτική μου δεινότητα (!) και θα απευθύνονται σε όλους του άλλους για συμβουλές αλλα όχι σε εμένα?
Το πιθανότερο είναι το δεύτερο σενάριο. Άρα ποιο είναι ακριβώς το όφελος του να μπορώ να δίνω τις σωστές συμβουλές αφού κανείς δεν θα μου τις ζητήσει??? Κανένα.
Θα σας πώ την αλήθεια: αν δεν ήμουνα μανούλα ΔΕΝ θα έμπαινα στην διαδικασία να αλλάξω την συμπεριφορά μου. Αλλα είμαι μανούλα. Και αυτό σημαίνει πως ότι επιδέχεται βελτίωση θα πρέπει να βελτιωθεί. Γιατι πραγματικά θέλω τα παιδιά μου να ξέρουν πως είμαι πάντα εδώ για αυτά ότι και αν έχουν να αντιμετωπίσουν και ότι λάθη και αν έχουν κάνει ή θα κάνουν.
Ακόμα και τώρα που σας γράφω δεν είμαι σίγουρη αν η αγάπη μου για τα παιδιά μου είναι άνευ όρων (unconditional) ή απλά ανεξάντλητη. Έχω την εντύπωση πως απλά επειδή είναι ανεξάντλητη είμαι διαθετιμένη να παράσχω μια "ευελιξία στους όρους".
Τέλος πάντων.
Άφού διάβασα πάρα πολλά άρθρα πάνω στο θέμα του πώς να ανταποκρινόμαστε στα λάθη των παιδιών μας, σας παραθέτω τις καλύτερες συμβουλές που βρήκα:
1) Πρώτα απο όλα να δίνουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας με τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς τα δικά μας λάθη. Εγώ για παράδειγμα καλό θα ήταν να σταματήσω το αυτομαστίγωμα γιατι το πιθανότερο είναι τα κορίτσια να αντιγράψουν αυτή μου τη συμπεριφορά. Καλό θα είναι να επικεντρώνομαι στη λύση του θέματος χωρίς "υπότιτλους".
2) Να επιστρατεύουμε το χιούμορ μας. Το να έχουμε την δυνατότητα να "γελάμε" με τον εαυτό μας μας δίνει το περιθώριο να χαλαρώσουμε απο την ένταση που έχει δημιουργηθεί και άρα να σκεφτούμε καλύτερες λύσεις. Εγώ ας πούμε βρίσκω την αστεία διάσταση μόνο αφού το έχω αντιμετωπίσει το θεματάκι μου.Κακώς.
3) Να έχουμε υπομονή και να δειχνουμε κατανόηση. Αυτά είναι τα παιδιά μας και καθώς μεγαλώνουν μαθαίνουν και προσπαθούν να κάνουν το καλύτερο. Είναι άνθρωποι με ιδέες, απόψεις, αγωνίες και ανασφάλειες ακριβώς όπως και εμείς οι ενηλικες.
4) Να μην ζητάμε την τελειότητα. Να αναγνωρίζουμε πως κανένας δεν είναι τέλειος και πως τα παιδιά μας - όπως και εμείς - κάνουνε ότι καλύτερο μπορούνε. Το να περιμένει κανείς το τέλειο δεν είναι ρεαλιστικό και είναι απλά ανεπίτρεπτο να βάζουμε τέτοια πίεση στις πλάτες των παιδιών μας. Τα παιδιά δεν θα πρέπει να φοβούνται να κάνουν λάθη γιατι αυτό θα τα αποτρέπει απο το να προσπαθούν να κάνουν οτιδήποτε. Επίσης θα μπορούσε να τα οδηγήσει στο να κρατούν μυστικά απο εμάς μόνο και μόνο για να μήν βρούν μπελά ή ακούσουν "κύρηγμα".
5) Πάντα να έχουμε μια ανοιχτή αγκαλιά για αυτά και ειδικά όταν έχουν κάνει κάποιο λάθος να τους λέμε (ακόμα πιο πολύ) πόσο τα αγαπάμε. Το παρακάτω τα λέει όλα:
Τα παιδιά μας θα πρέπει να ξέρουν πως η αγάπη μας για αυτά δεν έχει καμμία σχέση με τα όποια λάθη έκαναν ή θα κάνουν. Η αγάπη μας δεν είναι το αποτέλεσμα της σωστής συμπεριφοράς τους και δεν χρειάζεται να την κερδίζουν με αυτήν. Μπορεί ένα λάθος τους να μας τσαντίσει ή να μας εξοργίσει αλλα όχι να μας κάνει να σταματήσουμε να τα αγαπάμε.
6) Να τα ενθαρύνουμε να αναγνωρίζουν και να παραδέχονται το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί. Μόνο έτσι θα μπορούν μετα να λύσουν το πρόβλημα και να μήν επαναλάβουν το ίδιο λάθος.
7) Να μήν τρέξουμε να "σώσουμε" το παιδί ή να διορθώσουμε το λάθος τους εμείς αντί για αυτά. Αντίθετα θα πρέπει να τα βοηθήσουμε να εστιάσουν στις λύσεις και στο τί μπορούν να μάθουν απο το λάθος τους. Τα λάθη μας τα αντιμετωπίζουμε και μαθαίνουμε απο αυτά. Δουλειά μας ώς γονείς είναι να δείξουμε στα παιδιά μας πως να χειρίζονται ένα λάθος τους. Επίσης, αν λύσουμε το πρόβλημα εμείς αντί για αυτά είναι σαν να τους λέμε πως αυτά δεν μπορουν να το κάνουν.
8) Ποτέ να μή τους υπενθυμίζουμε τα παλιά τους λάθη. Πρώτα απο όλα σε ποιόν αρέσει να του απαριθμούν τα λάθη του? Σε κανέναν. Επίσης, κάνει τα παιδιά μας να σκέφτονται πως ποτέ δεν τα συγχωρούμε πραγματικά.
9) Να τα ενθαρύνουμε να προσπαθούν ξανά και ξανά και να μήν τα παρατάνε. Το να προσπαθεί κανείς παρά τις όποιες αποτυχίες χτίζει τον χαρακτήρα του και την αποφασιστικότητά του ενώ παράλληλα τον βοηθά να εντοπίζει και να διορθώνει τις αδυναμίες του και να μεγιστοποιεί τις δυνατότητές του. Ο ίδιος ο Τόμας Έντισον "απέτυχε" πάνω απο 2,000 φορές μέχρι να ανακαλύψει τον ηλεκτρικό λαμπτήρα. Μόνο η επιμονή του μας έσωσε απο το σκοτάδι!
Κλείνοντας θα σας παραθέσω μια άποψη του Dr. Avril P. Beckford, παιδιάτρου και συγγραφέα του βιβλίου "Allow your Children to Fail if you Want Them to Succeed":
The children who do not receive negative feedback but are encouraged to go on when they make mistakes or fail to accomplish what they set-out to do are the children who are not afraid to challenge themselves, stretch themselves, explore, take risks, and venture outside of their comfort zone.
Φιλιά
Μαμά Δέσποινα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου